گاهی هنرت در خلق تابلوی نقاشی است رنگها را به رقص در می آوری تا عمق رستاخیز ملون را به تصویر بکشی نهایت زیبایی را در تابلوهای رئال، مینیاتور و پرسپکتیو به رخ می کشی و بعد قامت کشیده در کنج قلمدان می نشینی.
گاهی روی الواح مطهر و پاک می لغزی و رندانه می نگاری از خدا می نویسی، از انسانیت، از کلام بزرگان و از ایمان و عشق، آن گاه دوباره به کنج قلمدان می خزی و از خرج هنرت سربلند و قامت کشیده فخر عالم می شوی.
گاهی عمق شور دلداده ای را موزون می کنی، رج می زنی تا شور دلداگی ا‌ش قیامت به پا کند ، از واژه مظلوم عشق می نویسی و این بار با رمز یاهو یت کلمات را به رقص در می آوری بعد فاتحانه به کنج قلمدان می خزی و از خواندن آنچه نوشته ای غرق در وجد و سرور می شوی.
گاهی نگاره هایت حزن دارد و گاهی شعف.
گاهی به دست من می افتی تو را لا به لای انگشتانم محصور می کنم و به حکم عشق فرمان می پذیری و می نویسی.
برایت حکایت شور شیرین را بیان می کنم و تو به احترام قلب شرحه شرحه من بطن حسم را تحریر می کنی.
شریف و نجیبی، عزیز و غریبی و همچنان آزاده.
بهای تو را هیچکس نمی تواند بپردازد، خود بر نگاره هایت قیمت می گذاری.
اگر بی پیرایه و اصیل بنویسی بعد از تمام شدن عمرت، جاودان می مانی.
به دست من که افتادی، نجابت و شرافت را از اصالت و متانت تو آموختم.
لغتی ننوشتم که شرمنده عزت نفس تو شوم.
نگاشتم تو خواندی و مویه کردی و من بزرگ و بزرگتر شدم.
در شعر حضور داری، در نقاشی، در داستان، در کتیبه های باستان رد پای جاودانه توست.
تواضعت شگفت انگیز است مرا در مکتب خود تربیت کن.
سلامت نفس تو روح مرا صیقل داد و کرامتم را دوچندان کرد.
هستند در این میان نابخردانی که از تو سوء استفاده می کنند، حرمت تو را می شکنند، اما با تمام شدن تو تمام می شوند، نام نیکی از آنان بر سدره تاریخ نمی ماند.
تمام قد به حرمت اصالتت بر می خیزم و از اینکه در من هنگامه عشق به پا کردی هزاران بوسه بر دستانت می زنم.
مرا تو جاودانه خواهی کرد و هیهات که حرمتت را نادیده انگارم.
حرفه من، مرام من، روح و روان من با تو عجین است.
قلم جان به من قدرت بده زیبا، اصیل و هنرمندانه تو رای روی اندام کاغذ بلغزانم.
روزت مبارک قلم جان و حرمتت پا برجا.
سالومه افلاکی (نیلوفر)
