ماهی ها نمی میرند؛ جاودانه می شوند

 راه را که درست انتخاب کنی احتمال به مقصد رسیدن بسیار بالا می رود اگر چه ممکن است هزار خار و خس در راه آزارت دهد اما اندکی صبر و اراده که چاشنی انتخاب شود دیگر شانس به موقع رسیدن هم افزایش می یابد.

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی فیدار آریا، 8 دفاع مقدس ثابت کرد که می شود آخر خوبی داشت حتی اگر اول راه را هم کمی خطا کرده باشی اگر نیت خالص داشته باشی و یک جایی بفهمی که درست نرفته ای و مصصم شوی که به راه برگردی.

دفاع مقدس و کسانی که راه خدا و ایستادگی در برابر دشمن را برای صیانت از خاک ایران اسلامی انتخاب کردند، شنیدنی های بسیار از مردانی دارند که به شکل های مختلف سر از جبهه های نبرد درآوردند اما انتهای قصه بسیاری از آن ها شبیه هم بود اگر چه اول راه را متفاوت آمده بودند ولی در طول راه همه به هم رسیدند و در یک خط حرکت کردند تا به سرچشمه سعادت که شهادت بود برسند.

امروز پس از گذشت سال های بسیار از آن دوران نمی دانم چند تن از مردانی که تاریخ را در آن 8 سال ساختند باقی مانده اند تا داستان دلاوریهایشان را بازگو کنند مردانی که خاطرات خود را هر روز و هر روز در ذهن مرور می کنند اما بسیاری از آن ها را تاکنون جایی بازگو نکرده اند شاید گوش شنوایی برای شنیدن ندیده اند یا بیان دوباره آن خاطرات را در توان نمی دیدند اما هر چه هست بخش مهمی از تاریخ با این قصه ها ثبت و ضبط می شود.

غواصی ترجمه عاشقی است

غواصان گروهی از این انسان های پاک باخته و از خود گذشته بودند که هر از گاه از گوشه و کناری خبر از برگزاری یادواره و مراسمی برای بزرگداشت آن ها شنیده می شود یا کوچه و خیابانی را به نامشان می کنند و بعد، روز از نو و روزی از نو، و یاد و خاطره هایشان در سیل اتفاقات زندگی کم رنگ می شود اگر چه هیچوقت فراموش نمی شود.

از جواد شاعری ( جواد چریک) جوانی که توان فیزیکی و دانش بالای نظامی موجب شد تا این لقب را به او بدهند. جوانی که در نوزادی از زلزله بوئین زهرا در سال 41 که بیش از 12 هزار کشته داشت جان سالم بدر برد تا در جبهه های نبرد ایران در مقابل دشمن بعثی در کربلای 5 در قامت رشید غواص خط شکن گردان علی اکبر(ع) لشکر 10 سید الشهداء جامه زیبای شهادت برتن کند و کتاب زندگینامه اش با عنوان «چتر بازی در امواج» نگاشته شده؛ تا مهدی صمدی‌صالح رزمنده ای که در کربلای 5 در سال 65 در حال نماز خواندن عکسی از او منتشر می شود که به گفته خودش مسیر زندگی اش را تغییر می دهد و کتابی در مورد خاطراتش با عنوان  « آن روز سه و نیم بعدازظهر» که ساعت ثبت عکس است به چاپ رسیده.

از شهید مرتضی میلانی، شهید غواص اهل ارومیه در کربلای 5 که به گفته برادر با لباس غواصی در دل خاک آرام گرفت تا شهید یوسف عقیلی زاده که 29 سال طول کشید که پیکرش بازگردد همه و همه داستان ها و روایت هایی است که باید گفته و شنیده شود.

این دفتر همچنان باز است

یکی از راویان جهاد سازندگی در مورد عملیات کربلای 4 می گفت: این غواص‌ها در سخت‌ترین زمستان‌های استخوان‌سوز منطقه خوزستان در این آب‌ها شنا می‌کردند و از شدت سرما دچار تب و بی‌هوشی می‌شدند و حتی از شدت لرزش فک و دهان، فک‌شان در می‌رفت اما با این حال در این منطقه وارد عملیات شدند.

غواصی آن هم در گرمای نفس بر تابستان و سرمای استخوان سوز زمستان، چیزی ورای باور ماست؛ غواصی با این شرایط ترجمه عاشقی است. و اگر نبود این عاشقی کربلای 4 که با لو رفتن عملیات و شکست در فاصله ای کوتاه تر از  دو هفته  تبدیل به یک پیروزی شیرین در کربلای 5 نمی شد.

هنوز هم می شود راه نرفته را رفت، هنوز هم می شود کوتاهی این سال ها را تا حدی جبران کرد، هنوز هم هستند پدران ومادران شهدا و همسرانی که در دل هزار حرف نگفته دارند و منتظر دست های توانا و گوش های شنوایی هستند که بشنوند و بنویسند خاطرات و ناگفته های فرزندان و همسرانشان را که رفتن را به ماندن ترجیح دادند.

 اگر چه بوده و هستند نویسندگان چیره دستی که قلم به دست گرفته و از شهدا می نویسند، با تمام وجود تلاش می کنند که قدم های محکم و استواری برای ثبت و ضبط وقایع دفاع مقدس و شهیدان بردارند اما این همت هر چقدر هم بزرگ  باشد و ارزشمند، نمی تواند بی حمایت راه به جایی ببرد.

نهادها و ارگان های بسیاری وظیفه دارند در این مهم قدم پیش نهاده و بانی و حامی این رویکرد مهم باشند که متاسفانه کمتر پای کار بوده و به این وظیفه مهم عمل کرده اند.

هنوز هم می توان نوشت، از ام الرصاص از مجنون و شلمچه و ..... از همه ماهی هایی که نمردند بلکه جاوادنه شدند و از استخوان هایی که بازگشتند تا در سرزمین مادری آرام بگیرند.

و ، این دفتر پایانی ندارد و همچنان باز است.....

انتهای پیام/